Ο ΜΑΡΚΟΣ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΤΟΥ

       
    ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΥΡΟΥΚΛΙΔΗΣ Α΄2.

                                     Μια φορά ήταν ένα παιδάκι ο Μάρκος,ο οποίος ήταν  μαύρος και ήταν από την Αφρική. Οι γονείς του βρήκαν δουλειά στην Ελλάδα και πήγαινε εκεί σχολείο.Επειδή όμως ήταν φτωχός και οι γονείς του δεν έβγαζαν αρκετά χρήματα το παιδί πήγαινε κάθε μέρα στο σχολείο και τα απογεύματα ήταν στους δρόμους και πουλούσε χαρτομάντηλα.

                                     Τώρα στο σχολείο,επειδή ήταν μαύρος, κανείς δεν τον ήθελε.Όλοι τον συχαινόντουσαν, όλοι του φέρονταν ρατσιστικά. Το παιδί ήθελε να τους γνωρίσει, αλλά τα άλλα παιδιά τον έδιωχναν και τον απέφευγαν.

                                     Όσον αφορά τα μαθήματα, ο Μάρκος ήταν πολύ καλός, προσπαθούσε να καταλάβει την ελληνική γλώσσα και πέτυχε πολλά πράγματα. Ήταν πολύ καλός μαθητής, όμως δεν είχε κανένα φίλο και αυτό τον έκανε πολύ στεναχωρημένο.

                                      Πέρασε ο καιρός και μια φορά έτυχε να γιορτάζουν την παγκόσμια μέρα κατά του ρατσισμού. Τότε είπαν πολλά για τον ρατσισμό. Πόσο κακό είναι και ότι όποιος κοροϊδεύει τους άλλους για το χρώμα τους κάνει κακό στη ζωή του και στις ζωές των άλλων. 

                   Αυτά τα λόγια επέδρασαν στις ψυχές των παιδιών κι  έτσι λοιπόν αμέσως μετά  τα παιδιά πήγαν στον Μάρκο και του ζήτησαν μια μεγάλη συγγνώμη και από τότε έγιναν φίλοι.

hfhgh




                              ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ!!!!!


                                ΟΧΙ   ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΕΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ!!!

                              ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ   ΚΟΥΡΟΥΚΛΙΔΗΣ  Α΄2.

       
       ΔΕΝ ΑΝΕΧΟΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ!!  

                   




ΠΟΛΕΜΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ!!!!
Α΄2

                       
                                             ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ !!

             
              ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ !!



ΑΠΟ ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΑΡΙΠΙΔΟΥ  Α΄2

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

           ΟΧΙ ΣΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ

ΑΠΟ ΚΑΛΤΣΙΔΗΣ ΘΟΔΩΡΗΣ 

Έτυχε να είμαι αυτόπτης μάρτυρας σε ένα απίστευτο πραγματικά περιστατικό.

Ήταν μεσημέρι σε λεωφορείο, που κατευθυνόταν προς Καλαμαριά από κέντρο. Ξαφνικά ένας παππούς άρχισε να φωνάζει ότι του έκλεψαν το πορτοφόλι. Το αποτέλεσμα ήταν να κλειδώσουν οι πόρτες και να περιμένουμε την αστυνομία, χωρίς να μπορούμε να φύγουμε.

Τελικά η αστυνομία κατέφτασε και το πρώτο που ρώτησε ήταν: 

-"Ποιος είναι αλλοδαπός;"

Ούτε καν πού καθόταν το θύμα!!!!

Κατευθείαν: "ποιος είναι αλλοδαπός;"

Ένας δύσμοιρος σήκωσε το χέρι του!!!

Είχε επίσης την ατυχία να κάθεται σχετικά κοντά στο θύμα. Με απίστευτα άσχημο τρόπο οι αστυνομικοί τον ανάγκασαν να τους ακολουθήσει. Τον έβριζαν παρά το γεγονός ότι στο λεωφορείο υπήρχαν και μικρά παιδιά!

Το λεωφορείο ξεκίνησε και στην επόμενη στάση ένας ΕΛΛΗΝΑΣ που καθόταν δίπλα στο θύμα άρχισε να τρέχει προς την έξοδο. Όλοι καταλάβαμε.

Αμέσως μετά μία κυρία δίπλα μου μονολόγησε: "Τον είδα εγώ ότι ήταν αυτός, αλλά δεν πειράζει. Ας καθαρίζει ο κόσμος από τους ξένους!!!"

           Μου έκανε τόσο άσχημη εντύπωση αυτή η συμπεριφορά! H δικαιοσύνη δηλαδή ισχύει μόνο για κάποιους ανθρώπους; Υπάρχουν άλλοι που εξαιρούνται; Αποφάσισα με τις μικρές μου δυνάμεις να αρχίσω να αντιστέκομαι σ΄ αυτήν τη νοοτροπία. Αν θέλουμε να ζούμε σε μια κοινωνία ισότητας και δικαιοσύνης πρέπει και ο καθένας από εμάς να προσπαθεί γι΄αυτό!

                                                    Όποιος βιάζεται σκοντάφτει .......

Όλοι γνωρίζουμε την ιστορία της χελώνας και του λαγό.Όλοι θυμόμαστε τη γρηγοράδα του λαγού και την αργοπορία της χελώνας και  την έχουμε συνδέσει με τα αργά βήματά της.
   Έτσι κι Αλίκη,ένα δεκάχρονο κοριτσάκι που είχε έρθει πέρσι στην τάξη μας, είχε την δύναμη και την υπομονή της χελώνας, να κάνει αργά και σταθερά βήματα.Όλοι οι <λαγοί> της τάξης της επιδείκνυαν καθημερινά την ταχύτητά τους κάνοντάς την να αισθάνεται  άσχημα,επειδή δεν μπορούσε να ακολουθήσει τους ρυθμούς τους.Μια μέρα,στα πλαίσια κάποιων αθλητικών εκδηλώσεων , μας δόθηκε η ευκαιρία να δούμε πόσο λάθος κάναμε για τη στάση μας απέναντι στην Αλίκη.Η τάξη είχε χωριστεί σε δύο ομάδες των κοριτσιών και των αγοριών.Τα αγόρια όρισαν για αρχηγό τον πιο γρήγορο τον Ηρακλή,ενώ τα κορίτσια για δικούς τους <λόγους> διάλεξαν την Αλίκη. Εκείνη παραξενεύτηκε και αρχικά αρνήθηκε  από ντροπή ,αλλά όταν το σκέφτηκε πείσμωσε και ήθελε να αποδείξει στον εαυτό της ότι μπορεί να κερδίσει .Το σύνθημα για εκκίνηση δόθηκε και η διαδρομή που έπρεπε να κάνουν ήταν από την μια άκρη στην άλλη του σχολείου.Ο στόχος του παιχνιδιού ήταν να τερματίσεις πρώτος, χωρίς να υπάρχει μόνο ένας καθορισμένος δρόμος.Ο Ηρακλής θέλοντας να επιδείξει το ταλέντο του την άφησε να ξεκινήσει πρώτη,και εκείνος πέντε λεπτά αργότερα έφυγε βολίδα. Η Αλίκη σκέφτηκε πως αν πάει μέσα από το σχολείο θα κόψει δρόμο,ενώ ο Ηρακλής θα συνεχίσει  το δρόμο της αυλής με μεγάλη ταχύτητα χωρίς να βλέπει μπροστά του. Πραγματικά, σκόνταψε σε μια μικρή πέτρα με αποτέλεσμα να προλάβει να τερματίσει η Αλίκη. Μετά από αυτό ο Ηρακλής και οι υπόλοιποι  κατάλαβαν τι τρομερό λάθος είχαν κάνει και ζήτησαν συγγνώμη από την Αλίκη. Εκείνη χαμογελώντας με καλοσύνη τους απάντησε  ότι περπατώντας πιο αργά απολαμβάνεις καλύτερα την διαδρομή........................

                                 ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ!

 

                   

 

                        ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΗΚΟΤΗΤΑ!

 

 

 

                                          ΟΛΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ ΟΛΟΙ ΙΣΟΙ!

 

 

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ!

 

               

                     ΟΧΙ ΣΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ!!!!

                                             NO TO RACISM

Η Άννα Φρανκ και ο Κωνσταντής

 Το ημερολόγιο  της Άννα Φρανκ

Διαβάζοντας το ημερολόγιο  της Άννα Φρανκ νοιώσαμε τη μοναξιά της και την έντονη επιθυμία της να αποκτήσει μια φίλη. Φάνηκε η λύπη της και ο προβληματισμός της για τα χιτλερικά μέτρα εναντίον των Εβραίων, τους διωγμούς των συγγενών της, τους εξευτελισμούς και  την κατάφωρη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ο Κωνσταντής

Όπως και η Άννα Φρανκ έτσι και ο Κωνσταντής είναι θύμα του ανθρώπινου ρατσισμού. Μακριά από τους γονείς του είναι αναγκασμένος να παλεύει καθημερινά για την επιβίωσή του. Η κυρία Δέσποινα είναι η προσωποποίηση της κοινωνικής ευαισθησίας  που θα έπρεπε να έχουν όλοι οι άνθρωποι για τους συνανθρώπους τους.