ΚΑΛΑΝΤΑ ΙΚΑΡΙΑΣ- ΣΟΦΙΑ ΜΙΚΡΟΠΟΥΛΟΥ Α΄2.

ΠΑΙΔΙΑ ΑΝΕΒΑΣΑ ΩΡΑΙΑ ΒΙΝΤΕΟ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ!!  ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΑ!!!!

Σοφία Μικροπούλου Α΄2.

Κάλαντα Χριστουγέννων - ΠΟΝΤΟΥ - ΣΟΦΙΑ ΜΙΚΡΟΠΟΥΛΟΥ Α΄2.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ!!!!!!

Σοφία Μικροπούλου Α΄2.

        Παιδιά, εύχομαι ολόψυχα σ΄εσάς και τις οικογένειές σας ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ και μια ευτυχισμένη χρονιά γεμάτη υγεία, ειρήνη, χαρά και δγμιουργία.

Ευτυχισμένο και ειρηνικό το 2015!!!

Με αγάπη και προσδοκίες,

η καθηγήτριά σας

ΜΑΡΙΝΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΙΔΟΥ.

https://www.youtube.com/watch?v=m3Ilcd6QaCA

* (Μαρκάρετε τη διεύθυνση και μετά πατήστε δεξί κλικ, άνοιγμα δεσμού).

ΠΑΛΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

ΤΟ  ΠΑΛΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Το σχολείο και το προαύλιο

Το σχολείο ήταν ορθογώνιο και στη σκεπή είχε κεραμίδια. Δεν είχαν ορόφους, όπως τώρα. Οι αίθουσες ήταν μεγάλες για να χωράνε πολλά παιδιά. Το προαύλιο του παλιού σχολείου ήταν μεγάλο και στρωμένο με χώμα. Δεν είχαν γήπεδα και κούνιες. Τα κορίτσια έπαιζαν την ώρα του διαλείμματος «κουτσό», «σκοινάκι», «περνά, περνά η μέλισσα» και άλλα παιχνίδια.

 Τα θρανία και ο πίνακας

Τα θρανία παλιά ήταν ξύλινα. Το κάθισμα και ο πάγκος ήταν κολλημένα. Το κάθισμα ήταν σαν παγκάκι. Σε κάθε θρανίο καθόντουσαν πολλοί μαθητές μαζί. Οι μαθητές ήταν υποχρεωμένοι να παρακολουθούν με σταυρωμένα χέρια το μάθημα και να σηκώνονται όρθιοι όταν εξετάζονται. Ακόμη, έπρεπε να φέρνουν ένα ξύλο κάθε μέρα για τη σόμπα της τάξης.

Ο πίνακας ήταν μαύρος και έγραφαν σε αυτόν με άσπρες κιμωλίες. Ο μαυροπίνακας ήταν κρεμασμένος στον τοίχο ή στηριζόταν σε τρία ξύλινα πόδια.

Δάσκαλος

Ο δάσκαλος παλιά ήταν αυστηρός. Χρησιμοποιούσε τη βέργα για να τιμωρήσει τους μαθητές που έκαναν αταξίες ή δε μελετούσαν τα μαθήματά τους. Ο δάσκαλος, όταν έκανε μάθημα, καθόταν στην έδρα. Ήταν ένα ξύλινο τραπέζι. Πάνω στην έδρα υπήρχε το μελανοδοχείο, η πένα, τα βιβλία του δασκάλου, η βέργα και ένα βάζο με λουλούδια. Η έδρα ήταν πάνω σε ένα ξύλινο βάθρο. Το βάθρο υπήρχε για να είναι ο δάσκαλος πιο ψηλά και να βλέπει καλύτερα όλους τους μαθητές.

 Η μαθητική ποδιά

Οι μαθητές ήταν υποχρεωμένοι να πηγαίνουν στο σχολείο φορώντας συγκεκριμένο ρούχο, τη μαθητική ποδιά. Η μαθητική ποδιά είχε μπλε χρώμα. Η ποδιά των κοριτσιών ήταν σα ρόμπα που έκλεινε μπροστά με κουμπιά. Στη μέση υπήρχε ένα λεπτό ζωνάκι και είχε άσπρο δαντελένιο γιακά. Επίσης στα μαλλιά τους φορούσαν μπλε ή άσπρη κορδέλα. Τα αγόρια φορούσαν και αυτά ποδιά σε μπλε χρώμα που ήταν σαν μπουφάν και έκλεινε με φερμουάρ.

Σάκα

Τα παιδιά έβαζαν τα πράγματά τους σε υφασμάτινες τσάντες ή υφαντές στον αργαλειό που τις έφτιαχναν οι μανούλες τους. Αργότερα, κυκλοφόρησαν οι δερμάτινες τσάντες, οι σάκες, πού ήταν μαύρες ή καφέ. Οι δερμάτινες σάκες κούμπωναν με ένα ή δύο κουμπώματα και υπήρχαν και αυτές που είχαν μια μικρή κλειδαριά. Ο μαθητής πρόσεχε τη σάκα «σαν τα μάτια του».

ΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΤΗΣ ΣΑΚΑΣ

Η πλάκα και το κοντύλι

Η πλάκα ήταν ένα μικρό μαύρο πινακάκι και το κοντύλι ήταν σαν μία κιμωλία. Τα μικρά παιδιά έγραφαν πάνω στην πλάκα με το κοντύλι γράμματα και λέξεις και έκαναν πράξεις. Η πλάκα γύρω-γύρω είχε ένα ξύλινο πλαίσιο. Πάνω στο πλαίσιο ήταν δεμένο με σκοινάκι ένα σφουγγάρι, σπόγγο το έλεγαν, για να σβήνουν.

Πένα και μελανοδοχείο

Στις πιο μεγάλες τάξεις τα παιδιά χρησιμοποιούσαν πένα. Το κάθε παιδί κουβαλούσε στο σχολείο τα δικά του. Τα θρανία είχαν μία ειδική θήκη για να τα βάζουν. Όταν ήθελαν να γράψουν, βουτούσαν την πένα μέσα στο μελανοδοχείο και έγραφαν στο τετράδιο. Έπρεπε να προσέχουν πόσο μελάνι θα βάλουν, για να μην μουντζουρώνουν το τετράδιό τους.

Τετράδια

Τα τετράδια δεν είχαν πολύχρωμες εικόνες, όπως τα δικά μας. Είχαν πράσινο, γαλάζιο, ροζ ή κίτρινο ξεθωριασμένο χρώμα και πάνω είχε σχέδια από την παιδική καθημερινότητα. Τα παιδιά προσπαθούσαν να τα κρατούν καθαρά και ατσαλάκωτα για πολύ καιρό, επειδή ο δάσκαλος έλεγε: «Το τετράδιο είναι ο καθρέφτης του μαθητή».

Κασετίνα και μολύβια

Αργότερα κυκλοφόρησαν οι πρώτες κασετίνες σε σχήμα ορθογώνιο. Ήταν ξύλινες και άνοιγαν με ένα συρταρωτό καπάκι. Στο καπάκι είχε μικρές ζωγραφιές. Μέσα έβαζαν μολύβια, γόμες, χάρακες. Τα φτωχά παιδιά που δεν είχαν μολύβια, έκοβαν ένα μολύβι στα δύο  για να το μοιραστούν με τα αδέρφια τους.

Όλα αυτά πραγματικά

με μετέφεραν στην εποχή  των παππούδων και των γιαγιάδων μας!

Δύσκολα  πραγματικά χρόνια, αλλά και όμορφα μαζί !

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΥΡΟΥΚΛΙΔΗΣ Α΄2

 ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΑΛΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Οι διαφορές του παλιού και του σημερινού σχολείου είναι πολλές. Μια από αυτές είναι ότι παλιά χτυπούσαν τα παιδιά, ενώ πλέον δεν τα χτυπούν.Επίσης, παλιά όλα τα παιδιά φορούσαν ποδιές, ενώ πλέον οι μαθητές φορούν οτιδήποτε επιθυμούν. Ακόμη, σε παλαιότερες εποχές δεν είχαν όλα αυτά τα ηλεκτρονικά μέσα , τα οποία είναι πλέον απαραίτητα όχι μόνο για τους μαθητές, αλλά και  στην απλή καθημερινότητά μας. Τέλος, μια ακόμη διαφορά είναι ότι παλαιότερα τα παιδιά έπρεπε να είχαν τα μαλλιά τους κουρεμένα πολύ κοντά σε σχέση με τις τωρινές εποχές, κατά τις οποίες τα παιδιά μπορούν να κουρεύονται όπως θέλουν.

                      http://www.youtube.com/watch?v=lYy2bunDAgU  Παρακολουθήστε αυτό το βίντεο! Έχει πολύ ενδιαφέρον!

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΚΟΚΟΖΙΔΗΣ Α΄2.

 

Με αφορμή το κείμενο:"Η Νέα Παιδαγωγική" ,Ν.Καζαντζάκη.

Το "παλιό" Ελληνικό Σχολείο

 Ο μαυροπίνακας είναι χαρακωμένος και μόλις διακρίνονται τα σημάδια επάνω του. Η σόμπα στη μέση της αίθουσας προσπαθούσε να δώσει λίγη ζεστασιά στα μικρά παιδιά.

 Στα θρανία κάθονταν όχι δυο-δυο, ούτε τρεις-τρεις, αλλά έξι και περισσότεροι. Το βλέμμα του δασκάλου ήταν ιδιαίτερα αυστηρό.

Τα παπούτσια ήταν βέβαια πολυτέλεια......

Βιβλία δεν είχαν όλα τα παιδιά. Ίσως ένα βιβλίο για δύο μαθητές....

Κάποτε και τα θρανία ήταν πολυτέλεια.

Τότε που η πείνα θέριζε.....το σχολείο προέβλεπε να προσφέρεται  συσσίτιο στους μαθητές του.

Η ποδιά και ο γιακάς  ήταν απαραίτητα στοιχεία της ενδυμασίας των μαθητριών.

 Για το τέλος της σχολικής χρονιάς ήταν καθιερωμένες οι γυμναστικές επιδείξεις.

Κάποιες χαρακτηριστικές εικόνες από τα σχολεία του χθες (εικοσαετία 1930-1950):

 

 

  ΠΕΤΡΟΣ ΓΕΡΓΑΝΤΗΣ Α΄2

 

 

 

                                             "Η ΝΕΑ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ"

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

  Ο Νίκος Καζαντζάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης στις 18 Φεβρουαρίου του 1883,^[3][4] εποχή κατά την οποία το νησί αποτελούσε ακόμα μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.^[5][6] Ήταν γιος του - καταγόμενου από το χωριό Βαρβάροι (σημερινή Μυρτιά, όπου βρίσκεται το Μουσείο Καζαντζάκη) - εμπόρου γεωργικών προϊόντων και κρασιού, Μιχάλη Καζαντζάκη (1856 - 1932) και της Μαρίας Χριστοδουλάκη (1862-1932) με καταγωγή απο το χωριό Ασυρώτοι, το σημερινό Κρυονέρι του Δήμου Κουλούκωνα στο νομό Ρεθύμνου. Είχε δύο αδελφές, την Αναστασία (1884) και την Ελένη (1887),^[1] και έναν αδελφό, τον Γιώργο (1890),^[4] που πέθανε σε βρεφική ηλικία. Στο Ηράκλειο λαμβάνει την στοιχειώδη μόρφωση κι έπειτα το 1897 εγγράφεται στη Γαλλική Εμπορική Σχολή του Τίμιου Σταυρού στη Νάξο, όπου διδάσκεται τη γαλλική και την ιταλική γλώσσα και έρχεται σε μία πρώτη επαφή με το δυτικό πολιτισμό. Το 1899 επιστρέφει στο Ηράκλειο και ολοκληρώνει τις γυμνασιακές σπουδές του.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ


ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΛΙΑΧΩΒΑΣ Α΄2.

 ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΛΟΥΣΤΡΙΝΙΑ

Εάν αυτό ήταν το τέλος..................

       Το όνειρό του έπαιρνε να γίνεται αλήθεια. Σαν τέλειωσε τα κόκκινα λουστρινένια γοβάκια τα πήρε σπίτι και τα έκρυψε.

       Αφού κοιμηθήκανε τα άλλα παιδιά κάθησε στο τραπέζι μαζί με την μητέρα του και της εξήγησε όλη την αλήθεια. Η μητέρα του τον ενθάρρυνε να πραγματοποιήσει αυτή του την σκέψη,γιατί η οικογένεια του δασκάλου πάντα τους βοηθούσε σε κάθε δυσκολία.  Έτσι αποφάσισαν να πάνε στο σπίτι του δασκάλου.

      Εκεί η κοπέλα δέχτηκε το δώρο με μεγάλη χαρά, γιατί αν και είχε πολλά παπούτσια αυτά ήταν ξεχωριστά, επειδή ήταν δουλεμένα με πολύ μεράκι και γούστο! Εκτίμησε πολύ αυτήν την τόσο ευγενική του χειρονομία!

       Αφού έπιασαν την κουβέντα για αρκετή ώρα, στο τέλος η κοπέλα τον ευχαρίστησε δείχνοντάς του την συμπάθειά της και αφήνοντας να φανεί ότι θέλει να συνεχίσουν να είναι φίλοι...................

Η κοπέλα δέχτηκε το δώρο με χαρά.........

Το όνειρό του έπαιρνε να γίνεται αλήθεια.................

Πέτρος Γεωργαντής Α΄2

τα κόκκινα λουστρίνια

                       ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΛΟΥΣΤΡΙΝΙΑ!                                          

                             Ένα διαφορετικό τέλος! 

               Το νεαρό τσαγκαρόπουλο ετοίμασε τα κατακόκκινα λουστρίνια για να τα δώσει  στην κόρη του δάσκαλου. Περίμενε την ώρα που θα πηγαίναν τα αδέρφια του για ύπνο για να μπορέσει να μιλήσει με την μητέρα του. Όταν πια τελειώσαν το  φαγητό όλοι προσφέρθηκαν να  βοηθήσουν στην καθαριότητα της κουζίνας. Το αγόρι αγχωμένο αποτράβηξε την μητέρα του στο σαλόνι.
          -Μαμά θέλω την βοήθειά σου. Εδώ και πολύ καιρό ετοιμάζω  ένα ζευγάρι γοβάκια για την κόρη του δασκάλου! Θέλω να της τα δώσω ! Μπορείς να κανονίσεις να περάσω;
          Η μητέρα προσφέρθηκε με χαρά να βοηθήσει το γιο της, γιατί και ο πατέρας της κόρης του δασκάλου τους βοηθούσε πάντα, όταν αντιμετώπιζαν δυσκολίες. Έτσι αισθανόταν υποχρεωμένη απέναντί τους Ήξερε ποια μέρα ήταν βολική, αφού δούλευε στο σπίτι τους, κι έτσι κανόνισε να περάσει ο γιος της.Θα ήταν παρούσα και η ίδια μαζί του.
        Η μέρα έφτασε! Το τσαγκαρόπουλο έδωσε επιτέλους τα γοβάκια στην κόρη του δάσκαλου! Εκείνη με χαρά δέχθηκε το δώρο του και τον ευχαρίστησε! Του είπε ότι της άρεσαν πραγματικά πολύ!Μάλιστα πρόσθεσε ότι  μπορούσε να περάσει κάποια μέρα για να τα ξαναπούνε.
       Το αγόρι όλο χαρά έφυγε από το σπίτι μαζί με τη μητέρα του.Δεν μπορούσε να πιστέψει πως όλα ήρθαν τόσο βολικά! Μετά από δυο μέρες ξαναεπισκέφθηκε το σπίτι του δασκάλου. Ήθελε να ζητήσει από τον πατέρα της να τους αφήσει να πάνε μία βόλτα.
       Ο πατέρας της δέχθηκε, μόνο που τους ζήτησε να γυρίσουν σύντομα. Η κοπέλα ήταν χαρούμενη κι ετοιμαζόταν, μέχρι που....... κάτι την έκανε να αλλάξει γνώμη............ Τι ήταν άραγε αυτό που άλλαξε τόσο απότομα την ψυχολογία της και τα αισθήματά της;...............................

                                       Το τσαγκαρόπουλο έδωσε τα γοβάκια στην κόρη του δασκάλου.......................                        

Κων/να Λάσκου Α΄2